Vanochtend heb ik een afspraak ver buiten de stad. De route voert over de provinciale SS3, het tracé van de antieke Via Flamina. Langs de weg liggen op veel plaatsen nog achteloos de basaltblokken van de antieke Romeinse snelweg. De lange weg terug naar Rome eindig ik bij de oude stadspoort: de Porta Flaminia of tegenwoordig de Porta del Popolo. Dit is niet zomaar een poortje, dit is een Poort die iets Belooft..
In de donkere en onverbiddelijke stadsmuur uit de Romeinse tijd is een triomfantelijke doorgang gemaakt: geen onderdeurtje of suffig hekje .. nee een Poort die wat belooft.
Van de overkant van de oversteekplaats, waar auto’s bussen scooters en voetgangers voorbij razen, zijn de 4e eeuwse verdedigingstorens in de Romeinse muur nog duidelijk te zien: voor wie ernaar kijkt zoals ik. Het poortgebouw zelf is aan de buitenkant versierd met enkele antieke zuilen uit de oude basiliek van St Pieter, gebouwd door keizer Constantijn in de vierde eeuw. Zuilen die dus al 1700 jaar oud zijn, en je hier herinneren aan het feit dat je de stad van Petrus binnenkomt, nota bene de plaatsvervanger van Christus op aarde!
Binnengaan: the next level
De deuren van de poort staan uitnodigend open – nu. Ik sta stil en kijk omhoog bij deze fascinerende enorme houten deuren met forse klinkers en een heuse klopper. Zo wordt het binnentreden in de stad opwindend, een openbaring, alsof je de ‘next level’ hebt bereikt. Het maakt nieuwsgierig, overweldigd, maar ook nederig ten opzichte van de Eeuwige Stad. Een nieuwe ruimte opent zich. Een nieuwe tijd dient zich aan, een nieuwe fase begint.
Voorgangers
Ik waan me in goed gezelschap. Zo moeten de Galliërs zich gevoeld hebben als ze na lange tocht eindelijk in Rome aankwamen voor het indienen bij de keizer van hun verzoekschrift, de kunstenaars in de Renaissance die hier de wortels van hun kunst hoopten te vinden, de machtige keizers van het Heilige Roomse Rijk die de zegen over hun macht kwamen afdwingen, en de pelgrims uit het noorden die via deze stadspoort de stad betraden. Onder hen Maarten Luther, die in het Augustijnenklooster hier net om de hoek verbleef. Hij verbleekte zo van het Sodom en Gomorra dat hij in Rome aantrof, dat hij niet verder is gekomen dan hier, rechtsomkeert heeft gemaakt en de Reformatie is begonnen. Hier kwam symbolisch Cristina van Zweden de stad binnen, die haar protestantse kroon en troon opgaf om in Rome prettig katholiek te zijn. De poort, die voor de gelegenheid werd getooid met korenaren naar haar familienaam ‘Wasa’, werd versierd als triomfboog, of het een triomtocht was! Maar het was slechts voor de show, want Cristina was al eerder in het holst van de nacht (en in de stromende regen) in Rome aangekomen.
Voor je strekt zich de open ruimte van het Piazza Del Popolo uit. Aan de overkant begint de Via del Corso, nu een belangrijke winkelstraat, een straat van mode, waar de nieuwste trends die je aandacht vragen. Dat is eigenlijk altijd een contrast in deze stad: oud en nieuw achteloos op één hoop geveegd. Maar ik realiseer me dat het nieuwe alleen maar kan bestaan bij gratie van het feit dat er ook ‘oud’ is. En het oude is ook te zien, te voelen en te beleven in het nieuwe.
Oud en nieuw
Zo wordt de poort het symbool van een nieuwe stap, van de entree in een nieuw leven. Dat gold voor mij, als nerd uit het noorden, en dat gold voor al die andere gelukszoekers, dromers, reizigers, schrijvers en kunstenaars, soldaten, gezanten, koninginnen of paupers. Zij kwamen naar Rome, brachten iets, en namen ook weer iets mee van Rome dat niet meer verdwijnt. Wie door deze poort stapt, is nooit meer de oude.
Hoewel die goedgeklede Romeinen met hun aktetassen die haastig op weg zijn naar kantoor dat misschien niet zo beleven. Of juist wel. Zij komen immers uit Rome en dragen oud en nieuw in hun genen. En ik? Ik kan het niet laten, en koop snel een leuk hip t-shirtje. Voor nu.